เรื่องเล่าจากรั้วฯ

ส่วนสูง 162 เซ็น. น้ำหนัก 53 ก.ก. ไม่ผ่าน..น..น
ใจผมตกไปอยู่ตาตุ่ม ความหวังจะได้สวมชุดสีเขียวเท่ ๆ เหล่สาว หายวับไปกับตราชั่ง
ผมขอชั่งใหม่ครับ

ห้าสิบสาม..ม..ม ไม่ผ่าน

เดินคอตก ออกจากตราฃั่ง เสียใจราวกับนักมวยที่แพ้ตราชั่ง ยังไม่ทันได้ขึ้นเวทีชก

ปั๊ก ปั๊ก เสียงตบไหล่จากชายชุดพราง มานี่ไอ้น้อง

อยากเรียนมากเหรอ ?

ครับ  อยากมากครับ

เอางี้ เอ็งวิ่งไปหาเหรียญใส่กระเป๋ากางเกง ให้เต็มทั้งสองกระเป๋าแล้วมาชั่งใหม่

ครับผม ผมยืนตัวตรง รีบลนลานวิ่งหาเหรียญจากเพื่อนนักเรียนหญิงบ้าง ชายบ้างเท่าที่ได้

54 ก.ก. ไม่ผ่าน  คนถัดไป

คอตกตามเคย  ผมคงหมดหวังแล้วหล่ะ

เป็นไงไอ้น้อง ?

ไม่ผ่านครับ

อ้าว! เองหนักเท่าไหร่วะเนี่ย ทำไมยังไม่ถึง ข้าอุตส่าห์บอกเทคนิค

ชั่งได้ 54 ก.ก. ครับ ไมถึง 55 ก.ก.

ตายห่า เอ็งนี่พ่อ แม่ ไม่มีจะกินหรือไง มา มาเอาเงินไปซื้อน้ำอัดลม ข้าวกินให้เต็มที่เลยนะ

ไม่ได้รอบนี้ เอ็งก็ไม่ต้องเรียนแล้ว ชายชุดพรางควักเงินให้ผม 50 บาท

ผมจัดน้ำอัดลมไป 1.5 ลิตร กับ ข้าว อีก 2 จานพูน เพื่อนพยุงขึ้นตราชั่ง
ห้า ห้า ห้า สิบ ห้า...5555555555 ทั้งวง ผมนั่งทรุดกับพื้น จุกท้อง แต่ยังฝืนยิ้ม
ชายชุดพราง เดินยิ้ม ยื่นมือมาให้ผมจับ ดึงตัวขึ้น
ยินดีต้อนรับเข้าสู่รั้วรักษาดินแดน ไอ้น้องชาย ชายขุดพรางตบไหล่ให้กำลังใจ
ผมยิ้มทั้งน้ำตา นี่หรือ ความปรารถนาอันแรงกล้าที่ผมอยากมาตลอดมัธยมต้น
ผมจำหน้าชายชุดพราง ช่างสง่า เท่ โอบอ้อมอารี มีเมตตา

ชายชาติทหาร เขาเป็นอย่างนี้ นี่เอง ไม่ผิดหวังที่ผมหวังอยากจะเรียนวิชาทหารซักครั้งในชีวิต
วันนี้ ฝันเป็นจริงแล้ว ชุดเขียว เครื่องแบบที่ผมจะได้สวมในไม่กี่วันข้างหน้า

ผมผ่านการคัดเลือกด้วยส่วนสูง แต่เกือบน้ำหนักไม่ถึง ต้องใช้เทคนิคครูฝึก สิบเอกอุทิศ สมชื่อ
ซึ่งผมมาทราบทีหลัง ว่าท่านเป็นครูฝึกที่โหดมาก (เดี๋ยวตอนถัดไปจะเล่าให้ฟัง)
ครูที่เป็นไอดอลผม ครูฝึก รด. คนนั้น วันนั้นที่แสดงให้ผมเห็นในความเมตตา พยายามหาโอกาสให้ผมจนได้
ต่อจากนี้ผมจะตั้งใจฝึกให้เป็น นักศึกษาวิชาทหาร ให้ดีที่สุด
ก้าวนี้เป็นก้าวแรกในวิชาทหาร ผ่านแบบเส้นยาแดงผ่าห้าสิบ เอ๊ย! ผ่าแปด

:  ครูต้วย ควายถึก