เรื่องเล่าจากรั้ว (3) : ฝึกแถว รด.

 นึ๊ง ซ่อง! นึง ซ่อง! นึง ซ่อง สาม สี่ นึง!

ทุกคนนับพร้อมกัน กรับ กรับ เสียงบูท กระทบพื้น

นับดัง  ๆ
นึ๊ง ซ่อง! นึง ซ่อง! นึง ซ่อง สาม สี่ นึง !
ทุกคนเดินพร้อมนับเสียงดังขึ้นตามคำสั่ง โดยเฉพาะช่วงผ่านหน้านักเรียนหญิงที่กำลังเล่นบาส วอลเลย์ในสนาม ทุกคนยิ่งแข่งกันนับเสียงดัง จนนักเรียนหญิงต้องเหลียวมองและอมยิ้ม
วิ่ง หน้า วิ่ง คำสั่งตามมาอีกชุด
นึ๊ง ซ่อง! นึง ซ่อง! นึง ซ่อง สาม สี่ นึง!
ชาติ เกียรติ วินัย กล้าหาญ อดทน
เอี้ย..ย...ย...ย บึ้ม..ม..ม (ช่วงท้ายทุกคนเริ่มมีอารมณ์ มีเสียตัว หอ แทน ตัวออ)
ต้องพูดให้ตรงตอนเท้าใด เท้าหนึ่งลงแตะพื้น อย่างพร้อมเพรียงกัน
ดังกว่านี้อีก ครูฝึก ตะโกนใส่ข้างหู
ทุกคนตะโกนหนักแน่น จนคอจะแตก ครูฝึกก็ยังบอกว่าไม่ได้ยิน ดังขึ้นอีก พวกเอ็งมีเสียงแค่นี้เหรอ?
ดังอีก เราก็ร้องจนสุดเสียง คนร่วม สี่สิบคน ในหนึ่งหมวด จะให้พร้อมกันในวันแรก ๆ
ก็ไม่ต่างจับปูใส่กระด้ง เสียงคนละคีย์ คนละโน้ต สะดุดขากันมั่ง ก็ประคองกันไป
ทั้งหมดหยุด..ด..ด!
แถวโตร๊ง...ง...ง !
รอเรือ ชัดมาก ยังกะได้รางวัลรอเรือรีเหร่น ครูฝึกเป็นคนสุรินทร์
อันเป็นเอกลักษณ์ ร.เรือ จะชัดมาก
แถวหน้าหยุด แต่แถวหลังไม่ได้ยินคำสั่ง ชนกัน ระเน ระนาด ล้ม หกคะเมน ตีลังกาไม่เป็นท่า
บางคน แอบส่งยิ้มให้นักเรียนหญิงใกล้ ๆ โดยไม่สนใจคำสั่งครูฝึก
พวกเอ็ง คำสั่งง่าย ๆ แค่นี้ ทำไม่ได้ พวกเอ็ง อยากเรียนไหม ?
อยากครับ
ไม่ได้ยิน อยากเรียนไหม ?
อยากครับ
ครูหูหนวก ดังกว่านี้
อยากครับ..บ..บ ดังสุดเท่าที่จะตะโกนออกมาได้
ถ้าอยากเรียน ฝึกฟังคำสั่งให้ชัด ปฏิบัติทันที  “รับทราบ”
“ทราบ” 
“แซบ..” เสียงแทรก
ใคร ๆ บอก แซบ มันอร่อยนักหรือ ออกมา ใครบอกแซบ ตะกี้นี้
เงียบ
อยากลองดีใช่ไหม ?
ทุกคนหมอบ ก้มหน้าลงกับพื้น ปฏิบัติ!
พื้นคอนกรีต ตอนบ่ายสามวันพฤหัส มันเย็นยังกะน้ำแข็งขั้วโลกซะเมื่อไหร่
นิ่ง นิ่ง อย่าตีงคีง ครูสั่ง แต่ยังมีเสียงหัวเราะ คิกคัก คิกคัก
นึกว่าผมเล่นเหรอ ? นึกว่าผมเล่นเหรอ ? ครูฝึกเริ่มหน้าแดง คิดว่าน่าจะโมโห
กลิ้งไปด้านซ้าย ยี่สิบรอบ ปฏิบัติ!
กลิ้งไปด้านขวา ยี่สิบรอบ ปฏิบัติ!
สั่งไม่กี่ที ข้าวเที่ยง บางคนได้ออกมาราดกับพื้น ให้เพื่อนกลิ้งทับ
เส้นก๋วยเตี๋ยว พันคอผมสามรอบ นึกในใจ ไอ้ห่า มึงกินก๋วยเตี๋ยวไม่เคี้ยวใช่ไหมเนี่ย
หรือน้ำย่อยเอ็งไม่ทำงานวะ บางคนก็โดน ถั่วงอก ผักบุ้ง ใบโหรพา เต็มหน้า
ไม่ไหวแล้วเว๊ย...ย...เพื่อนคนหนึ่ง ลุกวิ่งหนี
มันกลิ้งไปหยุดตรงรังมดคันไฟ พอดีเป๊ะ! มดคันไฟแตกรัง คนแตกฮือ 
ทุกอย่างอยู่ในสายตาครูทั้งหมด แต่ใบหน้าเคร่งขรึม ครูเก๊กท่า นิ่ง
เจอแค่รังมด เอ็งก็วิ่งจ้ำอ้าว แล้ว ถ้าเป็นลูกปืนเอ็งจะไม่สลบเลยเหรอวะ
พวกที่วิ่งหนี มานี่ สก็อตจ้ำ (Scott Jump)  ยี่สิบที ปฏิบัติ !
ทั้งเจ็บ ทั้งเหนื่อย อ้วกแตก ในการฝึกวันแรก
ผมเงยหน้ามองตะวัน ไหวไหมวะ วิชาทหาร ที่ต้องลุก หมอบ คลาน อย่างนี้
เหมือนครูรู้ทัน อ่านใจออก
 “ถ้าใครไม่ไหว จะลาออก เชิญ เดินออกไปตอนนี้ เพราะเป็นวันแรก วันที่สองหรือวันถัดไปจะหนักกว่านี้อีกหลายร้อยเท่า”
ทุกคนเงียบ “ไหวไหม ?”
ไหวครับ” กล้ำกลืน ฝืนแดด กลืนน้ำลายตอบ
ถ้าไหว ทั้งหมด ลุก! จั๊ดแถว !
เฮ้!
ไม่ได้ยิน เอาใหม่

จั๊ดแถว..ว..ว
เฮ้!!
ไม่ได้ยินเอาใหม่
เฮ้! ไอ้เพื่อนข้าง ๆ มันแอบร้องด่า มันไม่ร้องเฮ้ แต่ออกเสียงเป็นชื่อสัตว์เลื้อยคลานที่ชอบเข้าสภาผู้แทนฯ
โชคดี ครูฝึกไม่ได้ยิน
ทั้งหมดแถวโตร๊ง (ร.เรือชัดมากตามเคย) ตามระเบียบพัก เตรียมฟังคำโอวาท หัวหน้าครูฝึก.....
ชายหนุ่มผู้สง่างาม สาวท็อปบูทเลื่อมวับ แวววาว ดาวบนบ่าสะท้อนแสงอาทิตย์แยงตา
ก้าวเข้ามาตรงหน้า บรรดา ครูฝึก ตะเบ๊ะ พรึบ! บรรยากาศ น่าเชื่อถือ
ทุกคนมองตรงไปข้างหน้า เตรียมรับคำกล่าวโอวาท พิธีเปิดการฝึก นักศึกษาวิชาทหาร จากชายผู้นั้น
ผู้นั่งพิจารณาการฝึกระเบียบแถวเบื้องต้น ก่อนจะมาบรรยายสรุปผลการประเมิน
ในตอนเย็นหลังจบการฝึกวันแรก
เขาจะว่ายังไง ตอนต่อไปผมจะมาเล่าให้ฟัง

ผู้แต่ง :  ครูต้วย  ความถึก